Het ouderschap anno nu is een ingewikkeld gebeuren aan het worden. Van ploetermoeder of carrièretijger tot op weg naar de top of schoolpleinmaffia? Ik weet het allemaal niet meer.
Ik ben geen luizenmoeder maar een luizenouder, want ook vaders kunnen luizenpluizen, ook al ben ik ze nog nooit tegengekomen. Ik behoor zeker niet tot de club van relaxte moeders (zo relaxed ben ik namelijk niet) of tot die van thuisblijfmaffia (ik vind werken gewoon te leuk). Wat ik dan wel ben…
Volgens mijn kinderen in ieder geval de meest irritante persoon op deze aardbol. Jammer joh denk ik dan. Ik denk dat door irritant te zijn, jij later een leuker persoon wordt. Grenzen wil je, grenzen kan je krijgen. Dus dan maar irritant. Life sucks!
Ik heb het dertigersdilemma achter mij gelaten op mijn 40ste verjaardag, althans dat denk ik. Toch wil ik graag werken, er zijn voor mijn kinderen, tijd met mijn man doorbrengen, naar sociale gelegenheden, op vakantie en mezelf ontwikkelen omdat ik denk dat dat goed is.
Ik bouw zorgvuldig een kaartenhuis met halen, brengen, werken, boodschappen, huiswerk… Tot dat ene telefoontje ‘Je kind is ziek’ en het kaartenhuis instort.
Ik heb schuldgevoelens naar vrijwel iedereen in mijn omgeving. Die ene vriendin waarvan ik laatst weer de verjaardag ben vergeten. Mijn collega’s omdat ik eerder weg moet om mijn zieke zoon op te halen. Mijn vrijwilligerswerk omdat ik niet bij de training kon zijn. Mijn ouders omdat ik ze te weinig zie. Als mijn kinderen geen Schijf van Vijf eten, maar er wel een relaxtere moeder voor terug krijgen op de avond dat het even niet allemaal lukt en er dus patat wordt gehaald. Het lijstje is lang.
Overigens heb ik me nooit schuldig gevoeld over mijn kinderen naar de kinderopvang brengen. Zij hadden het er tof, ik kon lekker werken, win-win situatie dus! Ik ben in dit geval zeker geen ontaarde moeder, heb ik me bedacht, ook al doen mensen hun best om het me aan te praten. Mijn kinderen hebben er zoveel geleerd, dat gun je toch ieder kind.
Ik ben wel ouderbetrokken op school en de sportclub. Ik vind dat belangrijk en ook nog eens leuk. Ik ben ook een mondige ouder, want ik wil inderdaad het beste voor mijn kind en ik denk dat scholen bij lange na niet leveren wat ze zouden moeten leveren. Hoezo een tien-minutengesprek op een kleuterstoel terwijl mijn kind 900 uur op school vertoeft? Neem me serieus.
Mijn huis is niet volgens de laatste VT-wonen regels ingericht. Feitelijk is het gewoon altijd een zooitje. Het gaat me nooit lukken deze bal hoog te houden, hoe goed ik mijn best ook doe. Dus ik ben tot de conclusie gekomen om hem maar te laten liggen.
Ik run een gestroomlijnde taxicentraledienst voor al uw taxiritten naar sportclubs, vrienden en naar gelang de wensen van mijn kinderen. Ik kan genieten van de vragen die mijn kinderen stellen en me er soms ook voor verstoppen op de toilet. Ook daar weten ze me echter inmiddels te vinden.
Maar wat ik misschien wel het moeilijkste vind, zijn de haters, de maffiosi. De ouders die andere ouders bashen omdat zij vinden dat ze gelijk hebben. Laat mij lekker mijn ding doen, jij de jouwe. Als ik wil werken omdat ik dat tof vind, omdat ik geloof in mijn eigen ontwikkeling, in mijn eigen plezier, laat me dan! Als jij jouw kind borstvoeding wil geven, vooral doen! Als een andere moeder dat niet wil, ook prima. Laat mij het op mijn manier doen, maar leg er geen meetlat naast of ik dan wel een ‘goede’ moeder ben. Wie bepaalt er wat goed is? Dat vind ik echt het moeilijkste van het ouderschap. Je bent dus welkom in mijn huis waar het altijd een zooitje is, maar laat je meetlat lekker bij de voordeur staan.
Welkom in het ouderschap anno 2019, bijna 2020! Hoe zal het eruit zien als onze kinderen later ouders worden? Hoe willen wij dat het eruit ziet? Wat is er nodig om dat te bereiken? Laten we het daar eens over hebben. Doe je mee?
Ik ga ondertussen door met mijn dag….
Marjet Winsemius
initiatiefnemer BV Familie
